นาวินขอใช้บริการโทรศัพท์มือถือที่ร้านนี้ โดยให้ลูกสาวเจ้าของร้านติดต่อให้

      “สวัสดีค่ะ บริษัทสินภูค่ะ

      “ขอสายคุณปราชญ์เปรื่อง ปรีชา ค่ะ”

      “คุณปราชญ์เปรื่อง ออกไปทำงานข้างนอกค่ะ มีอะไรด่วนไหมคะ จะติดต่อให้เขาโทรกลับค่ะ”

       “เอ้อ...รอสักครู่นะคะ”

       เด็กสาวหันหน้ามาทางนาวัน

        “เอาไงดีพี่”

       หนุ่มชาวเกาะยืนงง เด็กสาวช่วยคิดตัดสินใจ

       “เอาอย่างนี้ เราฝากเบอร์โทรนี้ไว้ แล้วให้เขาโทรกลับมาดีไหม”

        “ดีครับ ดีครับ ขอบใจน้อง”

       เด็กสาวฝากเบอร์โทรกลับของร้านตนเองไว้ นาวินขอเดินไปดูลูกน้องที่เรือซึ่งจอดไว้ชายฝั่งทะเล

       ขณะที่ปราชญ์เปรื่องกำลังเขียนแบบงานก่อสร้างศูนย์การค้าแห่งใหม่ในย่านลาดพร้าว บริเวณเหนือขอบตาซ้ายของเขาเขม่นสองครั้งเหมือนจะได้รับข่าวดี แต่ขอบตาข้างขวาก็เขม่นตามมาอีกสองครั้ง

       หนุ่มสถาปนิกผิวสองสีรูปร่างสูงโปร่งลุกขึ้นจากเก้าอี้ เดินไปที่รถกระบะสีครามคู่ชีพ ขณะกำลังก้าวขึ้นไปนั่งในรถอยู่หน้าพวงมาลัย เขาก็พบกับของแข็งอย่างหนึ่งกำลังจ่อเขม็งอยู่ที่ขมับข้างซ้าย

       ปากกระบอกปืนสีดำนั่นเอง

       “อยู่นิ่งๆ นะเว้ย ขับรถไปเรื่อยๆ จนกว่ากูจะบอกให้หยุด”

       ชายสวมหมวกโอ้โม่งร่างเพรียวสั่งเสียงแหบพร่า ส่วนไอ้โม่งร่างเล็กนั่งคุมเชิงอยู่เบาะหลัง

       “แกต้องการอะไร”

       “ชีวิตของแกไง”

       “เอาไปทำไม”

       “อย่ารู้เลยน่า”

       เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น

       “กูรับเอง”

       ไอ้โม่งร่างเพรียวหยิบโทรศัพท์ออกจากกระเป๋าเสื้อของชายหนุ่ม ยื่นนิ้วชี้มือซ้ายกดรับสาย